MajaMaOnPrime

मजा मा

#MajaMaOnPrime 

काल दिवसभरात थोडा थोडा करून मजा मा पाहिला. माधुरी दिक्षित, शिबा चढ्ढा वगैरे नावं बघून आधी वाटलं की असाच टाईमपास सिनेमा असेल. पण हा एकदमच वेगळा सिनेमा आहे. 

साधी, सरळ रेषेत जगणारी आणि दोन वेगवेगळ्या आर्थिक स्तरावरील पण साधारण एकाच विचारसरणीतली भारतीय कुटूंबांची हि गोष्ट ! एक कुटूंब भारतात राहतं, दुसरं अमेरिकेत ... आम्ही अमेरिकन कसे छान, श्रीमंत पण संस्कारी, आम्ही भारतीय कसे authentic, traditional वगैरे वगैरे सुरू असतानाच दुसर्‍या पातळीवर वेगळ्या माणसांच्या गटाच्या अस्तित्वाबद्दल पडद्यावर नाट्य घडत असतं... 

आणि हा वेगळा गट आहे तो म्हणजे LGBTQ + क्वियर कम्युनिटी !

या विषयावरच्या सिनेमाची सुरूवात भारतात दीपा मेहतांनी फायर सिनेमापासून केली. त्यानंतर खुलेपणाने बोलायला इतकी वर्षं मध्ये जावी लागली.... गेल्या वर्षी आलेला "बधाई दो" आणि आताचा "मजा मा" हे दोन्ही सिनेमे साध्या साध्या प्रसंगातून समाजात काय मत आहे ते मांडतात. म्हणूनच या चित्रपटातले प्रसंग अतिशय realistic वाटतात. 

एका बाईला दुसरी बाई आणि एका पुरूषाला दुसरा पुरूष सर्वार्थाने आवडावा यात नैसर्गिक आहे की अनैसर्गिक याबद्दल मतं निरनिराळी आहेत. मी जाणीवपूर्वक इथे नैतिकतेचा मुद्दा आणत नाही. कारण नैतिक/ अनैतिक हे व्यक्तिसापेक्ष असतं. पण त्या दोन व्यक्तींमध्ये असलेली प्रेमाची भावना हि फक्त शारिरीक असेलच असं नाही ती मानसिक पातळीवर देखील असते. हि त्या प्रेमाच्या नात्याची मागणी आहे.  माणसांची नाही. जेव्हा एखादं नात्यात अपेक्षा केली जाते तेव्हाच त्या नात्यात ओलावा तयार होतो, सहवास असेल, सुसंवाद असेल तर प्रेम वाढीस लागतं. भले ते नातं दोन पुरूषांमधील असेल (gay relationship) किंवा दोन स्त्रियांमधील असेल (lesbian relationship)... यात नैतिक-अनैतिक या कन्सेप्ट कायमच बदलत राहणार आहेत. आजचं अनैतिक कदाचित उद्या नैतिक असेलही. पुर्वी HIV झाला की भुवया उंचावल्या जायच्या... सरोगसी,  स्पर्म डोनेशन म्हटलं की नाकं मुरडली जायची.  आज गल्लोगल्ली IVF च्या पाट्या दिसतात. तसंच हे !

अजूनही या नात्याला खुद्द त्या दोन व्यक्तींची सहमती असेलच असंही नाही. सिनेमात एक प्रसंग आहे, पल्लवी पटेल ला  संजना म्हणते, "तु जशी आहेस ते आधी स्वतःशी प्रामाणिकपणे मान्य कर. आणि कोणाला, कधी, कसं, केव्हा आणि "का" सांगायचं ह्या प्रश्नांची उत्तर तु स्वतः शोध. मग बाकीचा विचार !"    हे अतिशय महत्त्वपूर्ण आहे मला वाटतं. 

आपल्या पुराणकथांत यक्ष, यक्षिणी, किन्नर होतेच पण तरीही आज आपण ज्या समाजात राहतोय तो समाज अजून या क्वियर कम्युनिटीला खुलेपणानं स्विकारायला तयार होत नाही. (फक्त भारतीय नव्हे तर जागतिक पातळीवर कोणताही समाज) 

संजनाने मांडलेल्या प्रश्नांची उत्तरं शोधताना पल्लवी पटेल सारख्या व्यक्तीने पुढच्या काही मुद्द्यावर विचार करणंही गरजेचं आहे. "लोग क्या कहेंगे" या प्रश्नाची चौकट मोडण्याचं धाडस, या विषयावरचं वैद्यकीय ज्ञान, कायदेशीर पाठींबा, आर्थिक स्वावलंबन, शारिरीक क्षमता, पूर्ण कुटूंबाचा खंबीर आणि डोळस सपोर्ट हेही तितकंच महत्त्वाचं आहे. 

जेव्हा पल्लवी पटेल लाय डिटेक्टर टेस्टला धाडसाने सामोरी जाते तेव्हा त्या स्त्री ला पुरूषी मानसिकतेचा पूर्ण अंदाज आलेला असतो. या चित्रपटातला हाच दहा मिनिटांचा क्लायमॅक्स सिन पूर्ण सिनेमाचं यश आहे.  क्वियर कम्युनिटीला देखील माणूस म्हणून आधी बघा नंतर त्यांच्या gender, sexuality, physical relations याचा विचार करा हे लक्षात आणून देण्याचं काम हा क्लायमॅक्स करतो. 

बाकी गोष्ट फेसबुकवरच कुठे ना कुठे वाचायला मिळेल.  नाही तर आज रविवार आहे. डायरेक्ट सिनेमाही बघता येईल. ❤️